De ervaring van Jaap Schouten

Ik zag altijd de foto’s van Bulgarijegangers in de kerk of bij acties die de werkgroep organiseerde maar echt erbij betrokken was ik niet. Daar mocht wel wat verandering in komen vond ik, maar om nu gelijk mee te gaan met de reis vond ik ook weer zo wat. Totdat ik op catechisatie gevraagd werd om samen met wat vrienden mee te gaan. Ik ben er toen nog eens over na gaan denken en tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk toch wel erg gaaf is om je in te mogen zetten voor de kinderen in een weeshuis in Bulgarije!

Dus samen met drie vrienden begon ik de reis. Eerst naar schiphol, met het vliegtuig naar Sofia om daar met busjes verder te gaan naar Stara Zagora. Toen we aankwamen, kwam er een groep kinderen naar buiten stormen om oude bekenden, van vorige jaren, en nieuwe gezichten te zien. Een groep kinderen begon voor ons te zingen en het overrompelde me allemaal een beetje. Al die moeilijke namen die ik niet kon onthouden, terwijl alle kinderen binnen een dag wisten hoe ik heette.

Maar naarmate de tijd verstreek ging alles steeds gemakkelijker en merkte ik hoeveel het voor een kind betekent om ook maar het kleinste beetje aandacht te krijgen. Je geeft de kinderen eigenlijk zo weinig en toch betekent het zoveel. Dat had ik nooit verwacht. Van tevoren dacht ik dat het heel moeilijk zou zijn om te communiceren met de kinderen en om überhaupt iets met ze te doen. Maar achteraf kostte het eigenlijk geen moeite, de belangrijkste woordjes ken je in twee dagen en de rest gaat vanzelf.

Ik heb het echt enorm naar mijn zin gehad in Bulgarije, overdag bezig zijn met de kinderen maar ook ’s avonds lekker ontspannen. Daarom wil ik het iedereen aanraden om mee te gaan, je bent daar van groot belang voor de kinderen en je bent zelf ook een mooie ervaring rijker!