Verslag werkvakantie 2018

De hal van de kerk hangt inmiddels al bijna vol met groepsfoto’s van de vele werkvakanties naar Bulgarije. Ook dit jaar mocht ik deelnemen aan de werkvakantie. Namens de Bulgarijegangers wil ik graag onze ervaringen van dit jaar met jullie delen.

In 2010 werd er getwijfeld of de Nederlanders nog wel terug zouden komen. De leiding en de kinderen dachten dat het te mooi was om waar te zijn. Inmiddels weten de kinderen precies wanneer de Nederlanders aankomen en staan ze traditiegetrouw te wachten bij de ingang om ons te verwelkomen. De groep kinderen die staat te wachten wordt elk jaar kleiner. De wetgeving in Bulgarije is veranderd om er voor te zorgen dat er minder kinderen op straat leven, maar ook dat ze in een kleinschaliger tehuis terechtkomen. Dat betekent dat er na al die jaren meer tijd en aandacht is voor de kinderen. Helaas is dit geen garantie dat alle problemen opgelost zijn.

Ik mag al een aantal jaren afreizen naar Bulgarije en inmiddels zijn een aantal kinderen mij  ‘mama’ gaan noemen. In eerste instantie voelt het als een compliment, maar ergens doet het ook pijn.
2 weken per jaar krijgen ze knuffels en een aai over de bol zoals wij dat zo mooi zeggen. Hoeveel moeten deze kinderen wel niet missen, dat 2 weken van liefde en aandacht voldoende zijn om het woord ‘mama’ te gebruiken.

Ondanks alles maken we er samen met de kinderen een feest van. Via onze Facebook pagina was te zien dat we dit jaar weer veel geknutseld hebben. De kinderen kennen inmiddels onze routine en ook al zingen we elk jaar dezelfde liedjes, ze doen (bijna) allemaal enthousiast mee.
We hebben gevoetbald, graffiti kunstwerken gemaakt en een watergevecht mocht ook dit jaar niet ontbreken.

Zodra een van de klussers naar boven ging om te verven stonden de kinderen te springen om te helpen. Samen met de kinderen die op hun eigen manier geholpen hebben, is een deel van de bovenverdieping opgeknapt. Naast het klussen stonden meer activiteiten in het teken van samenwerken. We hebben samen met de kinderen pannenkoeken gebakken, pizza’s gemaakt en een complete lunch in elkaar gezet.
Op zondag zijn we naar de kerk gegaan. Het is elk jaar spannend of er kinderen uit het tehuis met ons meegaan, maar ze gaan trouw met ons mee. We mogen namens de Sion kerk de groeten overbrengen.

Vaak komt de gedachte naar boven dat we niet voldoende doen. Je kunt ook maar zo weinig in die korte tijd. Dankzij de hulp van onze tolk Neda hebben we de kinderen het verhaal van Boyan Petrov kunnen vertellen. Een man die ondanks vele tegenslagen in zijn leven, veel bereikt heeft. We kunnen de kinderen in die paar dagen per jaar veel steun en liefde geven, maar uiteindelijk moeten ze zichzelf gaan redden. Ze hebben nagedacht over wat ze graag willen bereiken maar ook hoe ze dat gaan doen.

En dan komt het afscheid, het moment dat je weer naar huis gaat. Er was veel verdriet. Zowel bij de Nederlanders als bij de kinderen. We mogen terugkijken op mooie dagen. Het verdriet laat immers zien hoeveel wij met z’n allen genoten hebben. Hoe bijzonder het was, om in gebrekkig Bulgaars, met handen en voeten contact te maken met de kinderen en ze te zien groeien.

Ik hoop dat er nog veel foto’s van de werkvakanties in de hal komen te hangen.

Er rest mij niks meer te zeggen dan dankjewel. Dankjewel namens alle kinderen uit Stara Zagora voor een ieder die op zijn of haar manier heeft geholpen door middel van giften, tijd of gebed.